فیبروم رحم (Uterine fibroids) شایع‌ترین تومورهای لگنی توپر در زنان هستند. لیومیوم‌های رحم که معمولاً فیبروئید نیز نامیده می‌شوند، تومورهای خوش‌خیم با حاشیه کاملاً مشخص هستند. این تومور از عضله صاف میومتر و مقادیر متفاوت از بافت فیبرونکتین و کلاژن تشکیل شده است. این تومورها در 20-30 درصد زنان طی سالهای باروری از نظر بالینی دیده می‌شوند، اما بررسی‌های دقیق نشان می‌دهد که در بیش از 80 درصد زنان این تومور وجود دارد. تومور غالباً متعدد و بدون کپسول بوده و دارای سه فورم زیر سروزی، داخل جداری و زیر مخاطی می‌باشد. لیومیوم‌های زیر سروزی درست در زیر سروز قرار گرفته‌اند و ممکن است توسط یک پایه باریک یا پهن به جسم رحم متصل شده باشند. لیومیوم‌های درون دیواره‌ای عمدتاً درون میومتر ضخیم یافت می‌شوند، اما ممکن است شکل حفره رحم را به هم بریزند یا سبب نامنظم شدن طرح خارج رحم شوند. لیومیوم‌های زیر مخاطی درست زیر مخاط رحم قرار گرفته‌اند. آن‌ها همچنین ممکن است از طریق پایه باریک و یا پهنی به جسم رحم متصل و درون حفره رحم قرار گرفته باشند. فورم‌زیر مخاطی در حدود 5-10 درصد موارد را تشکیل می‌دهد و عامل اصلی شکایت بالینی فیبروم می‌باشد. تومورها دارای گیرنده‌های استروژنی و پروژسترونی می‌باشند و در حاملگی و مصرف قرص‌های جلوگیری رشد می‌کنند و بعد از یائسگی و با داروهای انتی استروژنیک کوچک می‌شوند.

هنوز چیزهای اندکی دربارهٔ عوامل پدیدآورنده‌ی فیبروم رحمی می‌دانیم. دانشمندان به چند نظریه رسیده‌اند، اما هیچ کدام از آن‌ها توضیح کاملی برای این بیماری نیستند. به نظر می‌رسد فیبروم رحمی پی‌آمد عوامل زیادی است که بر یکدیگر اثر می‌گذارند. این عوامل ممکن است ژنتیکی، هورمونی، محیطی یا ترکیبی از همه‌ی این عوامل باشد. هنگامی که عامل یا عوامل پدیدآورندهٔ فیبروم رحمی را دریافتیم، کوشش‌های ما برای درمان یا پیشگیری از این بیماری به سرعت پیش خواهد رفت.

میزان بروز فیبروم در زنان رنگین‌پوست، زنان چاق، وزنان سیگاری بیشتر است، اما این میزان در زنانی که زایمان داشته اند، کاهش دارد.

بسیاری از زنان مبتلا به فیبروم رحمی، هیچ نشانه‌ای ندارند. نشانه‌های این بیماری ممکن است این گونه باشد:

• خونریزی رحمی غیرطبیعی: اختلالات خونریزی معمولاً به صورت قاعدگی‌های طولانی یا سنگین و یا خونریزی بین فواصل قاعدگی می‌باشد.
• فشار لگنی: ممکن است در اثر افزایش اندازه رحم باشد و یا ناشی از فشار میوم روی ساختمان‌های مجاور از جمله کولون یا مثانه باشد که منجر به یبوست یا تکرار ادرار می‌شود.
• درد به هنگام نزدیکی جنسی.
• درد در پایین کمر.
• مشکلاتی در تولید مثل، مانند نازایی، سقط جنین یا زایمان زودرس.

تشخیص معمولاً بوسیلهٔ معاینه دو دستی براحتی انجام می‌شود. ولی سونوگرافی رایج‌ترین روش تأیید تشخیص است. تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI) ممکن است مفیدترین روش باشد. در بیمارانی که دچار خونریزی‌های غیرطبیعی، سقط‌های مکرر نازایی هستند، ارزیابی حفره رحم حائز اهمیت است. هیستروسالپینگوگرام، سونو هیستروگرام یا هیستروسکوپی همگی می‌توانند این اطلاعات را در اختیار بگذارند.

زنانی که به فیبروم رحمی دچار هستند، اما نشانه‌های آن را نشان نمی‌دهند، ممکن است به درمان نیاز نداشته باشند. زنانی که درد یا دیگر نشانه‌های این بیماری را دارند، ممکن است این درمان‌ها برای آن‌ها سودمند باشد:

1. درمان دارویی: داروها ممکن است باعث فروکش کردن نشانه‌های فیبروم رحمی شوند و حتی از رشد آن جلوگیری کنند یا آن را کند کنند. اما هنگامی که بیمار داروها را کنار می‌گذارد، بافت فیبری اغلب بار دیگر رشد می‌کند.
2. درمان جراحی:
   • برداشت بافت فیبری و گذاشتن بخش‌های سالم رحم که به آن میومکتومی می‌گویند. که می‌تواند با لاپاروسکوپی انجام شود.
   • بریدن رگ‌های خون‌رسان به بافت فیبری باعث فروکش کردن رشد آن‌ها می‌شود.
   • برداشت رحم (هیستروکتومی) که تنها راه اطمینان‌بخش برای درمان فیبروم رحمی است. این درمان برای زنانی که علاقه‌ای به حاملگی‌های اینده ندارند به کار برده می‌شود.

فیبرم بوسیلهٔ رزکتوسکوپ بصورت ورقه به ورقه بریده می‌شود و خارج می‌گردد.