آنومالی های رحمی جزو آنومالیهای مادرزادی نسبتا شایع می‌باشند و سپتوم رحمی شایعترین انهاست بیشتر در بیمارانی که برای تشخیص علت سقط مکرر مورد بررسی قرار می‌گیرند، سپتوم رحم تشخیص داده می‌شود. در این گروه بررسی کامل تمام عواملی که می‌توانند موجب سقط مکرر شوند باید انجام گیرد.

هیستروسالپنگوگرافی: یکی از تکنیک‌هایی است که برای تشخیص ناهنجاری رحمی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انجام این روش نسبتا آسان بوده و با هزینه کمتری نسبت به جراحی همراه است. در این روش حفرات رحم بخوبی مشاهده می‌شوند و می‌توان اندازه سپتوم رحمی را تخمین زد.

سونوگرافی: اسانترین و کمتر تهاجمی ترین راه برای بررسی رحم و همچنین سایر ارگان‌های لگنی می‌باشد. اخیرا سونوهیستروگرافی با تزریق سالین نیز برای کمک به بررسی بیشتر حفره رحم بکار رفته است.

احتمالا قابل استفاده‌ترین وارزنده‌ترین عمل‌های هیستروسکوپی، برش دادن یک سپتوم داخل رحمی است. غالبا این عمل به صورت سرپایی انجام می‌گیرد و نسبتا کوتاه مدت همراه با حداقل خون‌ریزی و حداقل عوارض به شمار می‌آید. این عمل به بهترین وجه بوسیله قیچی های مکانیکی یا ابزارهای الکتریکی یا لیزر انجام می‌شود.

هیسروسکوپ از یک غلاف که در داخل آن تلسکوپی قرار می‌گیرد، تشکیل یافته است. ابزارهای جراحی مانند قیچی، فورسپس یا حتی فیبرهای لیزر درون کانال‌هایی که ممکن است بخشی از قسمت خارجی خود غلاف به شمار می‌رود، قرار می‌گیرند که می‌توان از این طریق ابزار مورد نظر وارد حفره رحم گردیده و مورد استفاده جراح قرار گیرد.

بیشتر جراحان ترجیح می‌دهند این عمل همراه با لاپاروسکوپی انجام شود تا از راهنمایی آن برای کنترل عمق محل برش حین عمل بهره جویند. پس از آنکه بررسی‌های تشخیصی برای اندازه‌گیری طول و قطر سپتوم و موقعیت استیومها و سایز نسبی دو حفره رحم با استفاده از هیستروسکوپ انجام گردید، می‌توان برش سپتوم را شروع نمود. این برش می‌تواند توسط قیچی، لیزر یا رزکتوسکوپ بسته به فرم و اندازه سپتوم با نظر جراح انجام شود.

در مرحله بعد از عمل از کاتتر بالون دار و گاهی ایودی داخل رحمی برای جدا نگه داشتن محل برش سپتوم و جلوگیری از بهم چسبیدن آن‌ها استفاده می‌شود. خوشبختانه چسبندگی‌های بسیار کمی ممکن است بعد از عمل وجود داشته و بسیار بندرت دیواره‌ها به یکدیگر می‌چسبند.

استروژن همچنین برای تقویت رشد اندومتر جهت پوشاندن محل برش بعد از متروپلاستی تجویز می‌شود. در بیمارانی که کنترااندیکاسیونی برای استفاده از استروژن ندارند می‌توان از دوز نسبتا بالای روزانه استروژن بمدت یک الی دو ماه به همراه پروژسترون در 10 روز اخر هر سیکل استفاده نمود.